Naoberschap
Een mestbassin plaatsen. Dat is het plan. Een dure investering maar wel noodzakelijk. Varkens poepen nou eenmaal en die mest moet ergens heen. Het mestprobleem, de politiek heeft er de mond vol van. Een probleem dat eigenlijk geen probleem is maar waar een probleem van gemaakt is. Het mooiste zou zijn dat we onze mest gewoon weer op het land kunnen uitrijden, het gehele jaar en zo door de kringloop een heleboel problemen weer kunnen oplossen. Ja, zou kunnen, maar het mag dus niet.
Dus opvangen die mest. Ding besteld, kranen besteld en 3 á 4 mensen er bij om te helpen. 3 á 4 man? Ja, het bedrijf vond dit genoeg. Tot er 5 dagen voor tijd werknemers van dat bedrijf langs kwamen en vertelden dat we minsten 13 á 14 man nodig zijn. Oeps. Dat wordt rondbellen. Buren, vrienden en familie, van elke tak was er iemand vertegenwoordigd.
Fijn is dat, dat als de nood aan de man is, je weet dat er mensen in je omgeving zijn die klaar staan.
Vrijdagmorgen, het is gelukkig droog nadat het de hele week heeft geregend. Met 18 man plus 2 kranen en machinist staan we om 09.00 uur klaar. Binnen drie kwartier ligt het eerste kleed al over het hele grote (en diepe) gat. Nu even wachten totdat de mannen die er verstand van hebben hun ding hebben gedaan, zodat we het tweede kleed er over kunnen trekken. De zin zit er goed in; grappen en grollen vliegen over en weer. Ik kijk om me heen en zie dat Drijber goed vertegenwoordigd is. Trots voel ik me dan. Om Drijbenaar te zijn en te weten dat er altijd mensen zijn die je kunt vragen om hulp op welk gebied dan ook. Gauw even een paar foto’s maken om dit vast te leggen. En hoppa, we kunnen aan de gang om het tweede kleed te trekken. Van veraf vast een mooi gezicht. Twee kranen die een heel groot stuk plastic voorttrekken en een heleboel mensen die er achter aan lopen en het kleed recht trekken zodat het niet in het gat valt. Zwaar werk trouwens. Rond half 11 zijn we al een heel stuk klaar (er werd ons voorgehouden dat we minstens de halve dag bezig zouden zijn). Vele handen maak dus echt ligt werk.
Vlug de pannen met bonensoep en snert opwarmen zodat we een ieder die geholpen heeft van binnen weer kunnen opwarmen. De eerste mensen vertrekken want het zwaarste werk is klaar. Maar toch, ongevraagd blijft zeker de helft de middag ook nog, om te helpen met het afwerken. Super vind ik dat.
Zo zie je maar weer, hoe een probleem (en dan ook nog zo’n vieze) ook iets moois tot stand kan brengen. Buren, familie en vrienden; Bedankt!
Mareille
{gallery}2014/Mareille{/gallery}